وبسایت باشگاه سپیدرود رشت
این فوتبال تا کجا درجا می‌زند؟
آی اسپورت / حمیدرضا عرب
وب سایت فرهنگی ورزشی سپیدرود – سنجش عیار ورزشگاه‌ها در باشگاه‌های زیرمجموعه کنفدراسیون فوتبال آسیا و نیز تراز صورت‌های مالی از جمله موارد مهمی است که در رتبه‌بندی کشورهای تابعه نقش کلیدی بازی می‌کند و کشورهایی که در هر دو بخش از وضعیت مناسبی بهره‌مند باشند بدون شک امتیازهای بیشتری از کارشناسان AFC می‌گیرند.
اگر می‌بینیم لیگ برتر ایران برخلاف وضعیت بسامانی که همواره تیم ملی فوتبال در رنکینگ جهانی داشته و غالباً در رأس تیم‌های آسیایی قرار گرفته، در جایگاه چندان درخشانی در میان کشورهای آسیایی قرار ندارد به دلیل همین نقص‌ها است.
ظهر دیروز تعدادی از بازیکنان استقلال به هیأت فوتبال رفتند و قراردادهای خود را ثبت کردند. پیامد آن سازمان لیگ دوباره تأکید کرد به تیم‌های بدهکار اجازه حضور در رقابت‌ها را نمی‌دهد.
این هشدار البته فقط باشگاه استقلال را نشانه نمی‌گرفت و آژیر خطری دوباره بود برای همه تیم‌های بدهکار که تعدادشان کم هم نیست. پیش‌تر نیز مهدی تاج تهدید کرده بود تا تجهیز ورزشگاه‌ها لیگ را برگزار نمی‌کند که هنوز هم پای حرفش ایستاده و خبری از برگزاری بازی‌های لیگ برتر نیست.
فوتبالی که خود متولیانش اصراری به برگزاری آن ندارند و پی‌درپی باشگاه‌ها را به بهانه‌های گوناگون تهدید می‌کنند، مشخص است که نمی‌تواند در رنکینگ بهترین تیم‌های آسیایی از رده پنجم بالاتر برود.
صعود‌های مقطعی نیز ناشی از نتایجی بوده که گاهاً تیم‌های شرکت‌کننده در رقابت‌های آسیایی به دست آورده‌اند وگرنه باشگاه‌های شاغل در لیگ برتر ایران نه صورت‌های مالی شفافی دارند و نه ورزشگاه‌های استانداردی که حتی مورد تأیید متولیانش باشد.
در عین حال هیچ‌یک از باشگاه‌ها به سوددهی نرسیده‌اند و اگر می‌بینیم برخی باشگاه‌ها نام‌شان در لیست بدهکاران نیست، ارتباطی به درآمدزایی از راه فوتبال ندارد و همه این باشگاه‌ها بودجه‌های خود را از راه فروش آهن، نفت و یا دیگر اقلام درمی‌آورند و درآمدهای به دست آمده از آن طریق را در فوتبال هزینه می‌کنند.
در حقیقت فوتبال ایران به نقطه‌ای نرسیده که از جیب خودش خرج کند و باشگاه‌های بزرگی همچون استقلال و پرسپولیس نیز که از ظرفیت درآمدزایی بیشتری برخوردارند، سال‌ها است در حسرت به دست آوردن حق پخش دست و پا می‌زنند و هیچ انگیزه‌ای هم در راه انتقال صحیح درآمد‌ها به این باشگاه‌ها نیست و عموماً مبالغی به عنوان حق پخش در اختیار باشگاه‌ها قرار می‌گیرد که با اصل سود فرسنگ‌ها فاصله دارد.
رؤیای داشتن یک لیگ پویا و خودکفا اما سال‌ها است در ذهن اهالی فوتبال چرخ می‌زند و روشن نیست که آیا سختگیری‌های اخیر می‌تواند فوتبال ما را به سرمنزل مقصود برساند یا خیر؟!
عزم متولیان برگزاری لیگ اگر جزم باشد و تهدید‌ها در حد حرف نباشد، فوتبال ایران قابلیت عبور از این دوران سخت گذار را دارد تا شاید قدری به استانداردهای روز دنیا نزدیک شود و چه بسا در آینده‌ای نه چندان دور این ایران باشد که به قطب اول فوتبال آسیا در رده باشگاهی بدل می‌شود و از سلطه کشورهایی نظیر کره جنوبی، ژاپن، چین، عربستان و امارات خارج شده و همانطور که در رده ملی توانسته سال‌های متمادی حرف اول را در قاره بزند، در رده باشگاهی نیز پیشقراول همه تیم‌های قاره باشد.
