هامان حامدی راد

وب سایت رسمی باشگاه فرهنگی ورزشی سپیدرود – هر وقت که از او می نویسم حس بهتری دارم علی رغم اینکه وارد 25 سالگی روزنامه نگاری شده ام اما قبل از نوشتن با همین عشق به روزنامه نگاری روی آوردم.

صحبت سال های 59 الی 65 می باشد آن روزی که من و برادر دوقلویم که به رحمت ایزدی پیوست منتظر پایان امتحانات خرداد بودیم تا برگه های کتاب هایمان را با قیچی منظم برش بدهیم و در یک لحظه در هنگام ورود سپیدرود به آسمان پخش کنیم، این عشق دیرینه شکل گرفت عشقی که امروز قدمتش در سینه من در حال رسیدن به مرز 40 سالگی است.

هنوز حسرت آن روزی که بدلیل شکستن شیشه همسایه با توپ فوتبال، پدرم من و برادرم را از رفتن به استادیوم محروم کرد تا بازی سپیدرود و آرارات را از دست بدهم، به عنوان یکی از حسرت هایم باقی مانده است (آن بازی با نتیجه صفر بر صفر به پایان رسید).

این ها را گفتم تا بخش کوچکی از عشق های یک عاشق، نمادی برای دوست داشتن و عاشقی باشد تا درسی باشد برای عده ای از نان به نرخ روز خورهایی که این روزها، نه البته ببخشید سالیان درازی است که به جز منافع شخصی به هیچ چیزی دل نبستند و جز شعار و تخریب و جو سازی چیزی نیاموخته اند و اگر این چنین نبود صد البته حال و روز سپیدرود خیلی بهتر از امروز و این روز ها بود.

در واقع قصد نوشتن حداقل در این ویژه نامه را نداشتم اما با تاکید دوست خوبم رادنی دیدار دل نوشته ای هر چند کوتاه نوشتم. زمانه سختی است روزها کوتاه و البته خصمانه پی در پی می گذرند و این وادی سالیان متمادی است که این عشق دیرینه راه منزلش را به فراموشی سپرده و درست است که خود راهش را می داند اما این افراد کج سلیقه و منافع طلب به او آدرس غلط می دهند.

هر چند دو سالی است که انگار کدهایی از ارائه آدرس صحیح به گوش می رسد اما هر چه هست عاشق همیشه عاشق است و معشوق همیشه معشوق. این را در زندگی آموختم که یک عاشق هیچ گاه از معشوق خود منفعت طلب نمی کند و هیچ وقت او را وسیله بزرگ شدن خود قرار نمی دهد، که اگر این چنین باشد بلا تردید اسم آن عاشق را براحتی می توان با قاشق وسیله ای که با آن غذا را می خوریم تعویض کرد!

آقایانی که خودتان را عاشق سینه چاک جا زده اید و ذره ای هم به آرامش و آسایش معشوقتان فکر نمی کنید لطفا کمتر شعار بدهید، کمتر مجیز گویی کنید و بگذارد برای یک بار هم که شده است با آدرس درستی که در دستان این معشوق قرار گرفته بدون دردسر به منزل اصلی رها پیدا کند.

اگر سپیدرود واقعا کعبه آمالتان است بگذارید خودش تنفس کند، حالا که بنظر می رسد هوا کمی صاف تر، تمیزتر و بهتر است؛

سپیدرود دارم از تو می نوسیم، که نگی دوسم نداری!