وب سایت فرهنگی ورزشی سپیدرود – آدم درک نمی‌کند که یک دفعه چه توفانی است که می‌آید و همه ما را دردهم می‌پیچد. همه ما؛ از عادل و علی کریمی گرفته تا روزنامه‌نگارها و تماشاچی‌های فوتبال که انگار در معرض یک انتخاب سخت ایستاده باشند؛ درموقعیت فیل در تاریکی.
اما در هنگامه قضاوت و صف‌بندی، چه طور می‌شود از همه خاطره‌ها گذشت؟ از دیوانه‌ای که دیوانه‌اش بوده‌ایم و از چهره دوست‌داشتنی فوتبال که در جایی دور از چمن، روی صفحه تلویزیون با همه ما رفیق و برادر شد.
آدم‌هایی که بعدهای بعد، خاطراتشان را مرور خواهیم کرد؛ از دریبل‌های اعجاب‌انگیز یکی تا تلاش کیفی دیگری برای اینکه یک صدای مهم خاموش نشود. از مچ بند خوش‌رنگ شماره هشت تا صدای تودماغی جوانی که ایستاده‌اند و صداقت ذاتی‌اش، امید ما بوده و هنوز هست، اگرچه حالا فکر کنیم توی این مسیر بیست ساله خطا هم رفته. رفته؟ چرا نرفته باشد؟
ما آدم‌های آزمون و خطاییم، مثل آن یکی که غلیان احساسات و چشمان از حدقه درآمده‌اش، از خاطره‌هاییست که دوست نداریم به یاد بیاوریم.
آقا جان! توی این لامصب‌کده، شما از آنهایی هستید که باید در یک جبهه باشید. آنهایی که باید مطالبه ما را پرِ شال‌شان بگذارند و تا بیخ‌اش بروند تا اقلا چهار سال بعد حرف فوتبال ما چمن و بازیکن جازده و مکافات داوری و فساد نباشد. شما، ناسلامتی، زور مایید توی این نبرد تمام نشدنی که هر چه شمشیر داریم و هر چه شمشیرزن باز از پس‌اش بر نمی‌آییم که فرو شده و کشیده شده‌ایم به این گندستان.
این انتظار ماست از شما آقای کریمی که توی تلگرام دعوای کودکانه راه انداخته‌اید و از شما آقای فردوسی‌پور که عصبانیت آنی یک مربی را توهین به ۳۰-۴۰ میلیون نفر جا می‌زنید.
این آنی نیست که باید باشد. به خصوص که توی این کشور آدم‌های زیادی علی و عادل نیستند. خودتان دوتایید.
سایت سپیدرود کلا سایت خوب و آزادی است
اما نمی دانم یک دفعه متن های نابجا را از کجا می آورد
کم مطلب داشتن بهتر از مطالب غیر مرتبط با منافع سپیدرود است
مرسی که هستید