ایران ورزشی آنلاین / مهرزاد نظرپور
وب سایت رسمی باشگاه فرهنگی ورزشی سپیدرود – مالک جدید سپیدرود که البته هنوز متقاضی خرید معرفی می شود، ایدههای اغراقآمیز برای درآمدزایی مطرح کرده که با یک حساب سرانگشتی، بیهوده بودنش ذوق را کور میکند.
ادعایی که چند روز پیش در یک پست اینستاگرام از کیومرث بیات، متقاضی خرید باشگاه سپیدرود رشت مطرح شده جالب و عجیب است. او نوشته: «امروز ساعت ۹ قرارداد تولید آب معدنی با شرکت سپیدرود بسته شد.
نخستین سفارش ۱۲۰ هزار عددی روز بازی با پرسپولیس تهران در استادیوم توزیع خواهد شد و در برنامه زمانبندی شده در سطح استان فراگیر خواهد شد. نخستین قولم را عملی کردم. هر کامیون هفتاد میلیون تومان برای سپیدرود سودآوری خواهد داشت. همه با خرید این محصول از تیم شهرمان حمایت کنید. به زودی خبرهای بهتر. همه شما را دوست دارم حتی آنهایی که مرا باور ندارند.»
اما بیات را انگار چندان باور نکردند، چون او مجبور شد برای هواداران سپیدرود توضیح بدهد که طرحش چگونه قابلیت اجرایی دارد. بیات در پست دیگری نوشت که چگونه هر کامیون هفتاد میلیون سودآوری خواهد داشت؟
توضیحات تکمیلی بیات اینبار با آمار و ارقام ارائه شد: «دوستان در مورد آمار و ارقام سوال کردند. در هر کامیون ده چرخ یکصد و بیست هزار آب معدنی نیم لیتری طرح جیبی مخصوص انفرادی جا میگیرد. قیمت تمام شده هر عدد سیصد تومان و قصد داریم برای حمایت از تیم هر عدد را هزار تومان عرضه کنیم. حالا حساب کنید به کسر کرایه کامیون.»
اما برسیم به بررسی ادعا. حالا حساب میکنیم بدون کسر کرایه کامیون. وزن هر عدد آب معدنی نیم لیتری با صرفنظر از بطری و بستهبندی، نیم کیلوگرم است که محموله ۱۲۰۰۰۰ عددی، وزنی برابر با ۶۰ تن دارد، با ذکر مجدد این نکته که وزن محاسبه شده تنها وزن آب موجود در بطریهاست. با محاسبهای شبیه به همین، ۶۰ متر مکعب حجم آب بدون در نظر گرفتن فضاهای خالی بین بطریها و هوای بین جعبههای آن است. میرسیم به وزنی بالاتر از ۶۰ تن و حجمی به مراتب بیشتر از ۶۰ متر مکعب. نکته جالب اینکه ظرفیت مجاز بار کامیون ده چرخ ۱۵ تن و ظرفیت به متر مکعب چیزی بین ۱۵ الی ۲۰ متر مکعب است.
در اعداد مطرح شده توسط بیات، بزرگنمایی بیشتر از ۴ برابری میبینیم. یعنی در حالت خوشبینانه کامیونهایی با سودآوری ۷۰ میلیونی به سودآوری ۱۷ میلیونی تبدیل میشوند. حتی اگر کامیون ده چرخ را با تریلی ترانزیت جایگزین کنیم، باز هم مشکل حل نمیشود و اعداد مطرح شده اغراقآمیز و غیر واقعی به نظر میآید.
بخش دیگر برنامه اقتصادی مبتکرانه و شگفتانگیز آقای بیات عجیبتر است. او گفته نخستین کامیون ۱۲۰۰۰۰ عددی روز بازی با پرسپولیس در استادیوم توزیع خواهد شد و سود سرشار ۷۰ میلیونی…
ظرفیت استادیوم سردار رشت در بهترین حالت ۱۵ هزار نفر خواهد بود. یکصد و بیست هزار آب معدنی نیم لیتری طرح جیبی برای پانزده هزار نفر. یعنی در هوای سرد پاییزی این روزهای رشت، تمامی تماشاگران باید ۸ عدد آب معدنی را به دو برابر قیمت بازار در استادیوم بخرند تا هم بر تشنگی نداشته خود غلبه کنند، هم گامی در تحقق نقشههای اقتصادی بزرگ تیم بردارند.
اما سازوکار پیشبینی شده برای توزیع و فروش این تعداد آب معدنی بین تمام تماشاچیان نیز جای سوال دارد.
توزیع این عدد بزرگ نیازمند امکانات و نظمی است که این روزها در فوتبال گیلان سراغ نداریم. نگاه کنید به سکوهای به حال خود رها شده ورزشگاه عضدی یا تختی انزلی.
اگر یک بار هم گذرتان به باجههای بلیت فروشی یا صفهای به شدت بینظم ورودی ورزشگاه عضدی یا سردار جنگل افتاده باشد، شاید برایتان سوال پیش بیاید که چرا از این توان مدیریتی شگفتآور در پخش و سازماندهی، برای توزیع بلیت و منظم کردن ورودیها استفاده نمیشود؟
مساله مهمتر اما این است که آیا هر کس که آمد و حرفهای عجیب و غریب زد میتواند به مالکیت سپیدرود برسد؟ آیا یک نفر نیست که با یک حساب سرانگشتی جلوی طرح حرفهای بیراه را بگیرد؟
