وبسایت باشگاه سپیدرود رشت
چرا به مربیان با مدرک حرفه‌ای اعتماد نمی شود؟
ایران ورزشی / آرمن ساروخانیان
وب سایت رسمی باشگاه فرهنگی ورزشی سپیدرود – سازمان لیگ برای بالا بردن کیفیت فنی نیمکت‌ها شرط گذاشته سرمربیان تیم‌ها باید دارای مدرک حرفه‌ای باشند.
مشکل اینجاست که نامه پس از آن ابلاغ شده که تمام تیم‌ها کادر فنی‌شان را اعلام کرده‌اند و با در نظر گرفتن شروع تمرینات و فاصله کم تا شروع مسابقات، تغییرات عملاً غیرممکن است. معلوم نیست چرا سازمان لیگ اینقدر دیر به فکر ابلاغ این دستورالعمل افتاده؟ شاید هم این از آن نامه‌های اداری است که قرار نیست هیچ‌وقت جدی گرفته شود!
نگاهی به اسامی سرمربیان لیگ برتر نشان می‌دهد نیمی از آنها مدرک حرفه‌ای ندارند. در عوض تعداد زیادی از مربیان که مدرک حرفه‌ای ندارند، بدون تیم هستند.
بر اساس آمار سازمان لیگ ۶۵ مربی مدرک حرفه‌ای دارند که تنها ۸ نفر از آنها در لیگ برتر سرمربی هستند. ممکن است تعدادی از مربیانی که دوره حرفه‌ای را گذرانده‌اند تمایلی به کار نداشته باشند، ولی خانه‌نشینی اکثر آنها ناخواسته است.
بخشی از این وضعیت را می‌توان به تصمیم مدیران باشگاه‌ها مرتبط دانست. ممکن است آنها اعتقادی به مدارک مربیگری نداشته باشند و باورشان این باشد که برخی مربیان حتی بدون گذراندن دوره‌های مربیگری شایستگی بیشتری برای هدایت تیم‌شان دارند.
گروهی دیگر هم سراغ نام‌هایی رفته‌اند که محبوب سکوها هستند و به این ترتیب خیال‌شان برای کنترل فضای تیم راحت‌تر است. این باشگاه‌ها برای دور زدن قانون یک مربی با مدرک حرفه‌ای را به‌عنوان سرمربی قید می‌کنند، در حالی که او نفر اول تیم نیست و مسئولیت دستیاری دارد.
سؤالی که به وجود می‌آید این است که چرا مربیان با مدرک حرفه‌ای نتوانسته‌اند به نیمکت‌های اصلی فوتبال ایران برسند؟ چرا آنها مورد اعتماد مدیران باشگاه‌ها نیستند و نتوانسته‌اند راهی به چرخه مربیان اصلی پیدا کنند؟ حتی ممنوعیت استخدام مربیان خارجی هم نتوانسته کمکی به آنها بکند و باشگاه‌ها سراغ نام‌های جدید و بی‌تجربه رفته‌اند.
برخی از این مربیان همیشه گلایه می‌کنند که روابط در فوتبال ایران تأثیر زیادی در انتخاب‌ها دارد و آنها قربانی ارتباطات پشت پرده هستند، ولی نمی‌توان این فرضیه را حتی در صورت صحت آن تنها عامل بیکار ماندن این مربیان دانست.
برخی از این نام‌ها فرصت کار هم داشته‌اند، ولی نتایج قابل قبولی نگرفته‌اند تا از چرخه کنار بروند. در این وضعیت عجیب نمی‌توان درباره سیستم آموزش فدراسیون دچار تردید نشد.
بخش آموزش فدراسیون نتوانسته خروجی مناسبی داشته باشد و فارغ‌التحصیلانش که به بالاترین مدارج مربیگری رسیده‌اند هم نمی‌توانند راهی به ساختار فوتبال داشته باشند.
این فاصله عظیم میان آموزش آکادمیک و صحنه اصلی فوتبال ایران موضوع مهمی است که نیاز به بررسی بیشتری دارد. با مشکلاتی که به‌تازگی بابت استخدام مربیان خارجی به وجود آمده، نیاز به پیشرفت مربیان ایرانی کاملاً احساس می‌شود، ولی ظاهراً هیچ برنامه جدی برای آن وجود ندارد.
