وبسایت باشگاه سپیدرود رشت
یادداشت – قصه دوباره یک صعود تازه با فرشاد آقای صعود
رادنی دیدار
وب سایت رسمی باشگاه فرهنگی ورزشی سپیدرود – می خواهیم برای تان قصه بگوییم؛ قصه از مردمان شهری به قدمت تاریخ، شهر موسیقی و تئاتر و شعر و ادب، شهر شب های عاشقانه و روزهای روشنفکری، شهر مردمان شجاع تابوشکن و قهرمانان آزاد اندیش، شهر سپیدرود همیشه زیبا!
آری سخن از رشت است! شهر زیبایی های بکر و فرهنگ ناب، شهر صورت های با سیلی سرخ شده و چهره های شاد. شهر دروازه ورودی تمدن جدید و پیش تاز در اولین ها. سرزمین خسته از کم مهری ها که در شب نفس می کشد و می خواهد تا صبح زنده بماند!
شهری که بدون هیچ تردیدی نظیرش را نه کسی دیده و نه توانی برای خلقش دارد.
رشت درست است که شاهراه های بزرگ و اتوبان های چند طبقه ندارد، درست است که دودکش کارخانه هایش رو به خاموشی است، نفت و معدن و رانت و نظرکرده ندارد، مهاجرین روز افزون و میهمانان صاحب خانه شده، از سر و کولش بالا می روند، اما اصالت و ریشه ی کهنی دارد که توانسته زیر پای همه ی مصیبت ها و دست یازی ها تاب بیاورد تا با آنچه که هنوز از نیاکان شان بر جای مانده، دلخوش باشند و شادی تولید می کنند.
و اصالتی به نام سپیدرود بزرگ… با همان ابهت رودخروشانی که کوه ها و دره های جلگه گیلان را در می نوردد و گیلک ها را سیراب می کند و روزی می دهد. با همان قدمتی که هر چقدر سر به عقب بر می گردانی پر غرور و استوار می بینیش و کیفش را می بری.
کیف داشتن یکی از انگشت شمارترین تیم های خصوصی را. کیف داشتن قدیمی ترین تیم گیلان زمین را و صد البته پرهوادارترینش را. کیف داشتن تیمی که هرگز زیر بلیط هیچ ارگان و موسسه دولتی و شبه دولتی نرفت و مستقل و مغرور پا برچای ماند و به همین سبب در تمام این سال ها سهمش از کارخانه های بزرگ و منابع بزرگ زیرزمینی و روزمینی همیشه یک آه بزرگ و یک حسرت همیشگی بود.
۵۵ ساله پیش وقتی مرحوم غلامرضا صومی به همراه چند اهل دل در بازارچه سبزه میدان رشت سنگ بنای قدیمی ترین تیم حال حاضر گیلان را می گذاشتند هرگز به ذهن شان هم خطور نمی کرد این نهر کوچک به سان نامش از کوچه پس کوچه های تاریخ رشت عبور کند و تبدیل به رودی خروشان شود و برای بیش از نیم قرن در تمام گیلان زمین جاری بماند و تنها دلیل زنده ماندن و نفس کشیدنش نفس پاکی بود که در نطفه داشت و عشق پرشور و پایان ناپذیر هوادارانی که با آن نفس می کشندش و کنارش زندگی می کنند.
عاشقانی که لحظه ای تنهایش نگذاشته اند و از آلبوم کهنه خاطرات تا قاب عکس خاک گرفته قهوه خانه ها و مغازه های بازار به سان یک نشان افتخار در قلب شان حفظش کردن و نگهش داشته اند. عاشقانی که اگر نبودند و در همراهی کم می آوردند شاید امروز ما از خاطره ای گنگ و مبهم به نام سپیدرود صحبت می کردیم، همانطور که امروز شاهین را نداریم و ابومسلم را! اثری از راه آهن و آرارات نیست و برق و ماشین سازی. و سپیدرود خوشبخت بود که هواداران و عاشقان پای کاری دارد که وقتی به مو رسید نگذاشتند پاره شود چرا که وقتی ریشه ات تنومند باشد، خم می شوی اما نمی شکنی.
و حالا قرار است دوباره به همت و همراهی همین همراهان همیشگی و گروه مالکیتی جدید و صد البته فرشادخان آقای صعود از این فراموشخانه لیگ دو کنده شویم و بازگردیم به سطح بالای فوتبال ایران.
کاری را که پیش تر هم به کمک آقای گل همیشگی فوتبال ایران با هم تکرار کردند و چقدر دلنشین است این تکرار! انگار همین دیروز بود که بغض فرشادخان در ورزشگاه در حال انفجار از هوادار پیرشهرباران ترکید و با بغضش یک شهر اشک شوق ریخت و مو بر تنش سیخ شد و احساس غرور کرد.
حالا به مانند آن فرارهای انفجاری دهه ی شصت آقا پیوس، به مانند آن نیم خیز شدن های صد هزار هوادار داخل ورزشگاه، به مانند آن نفسی که حبس می شد و فریادی که چند ثانیه پس از زدن ضربه نهایی به انفجار می رسید، در رشت همه چشم انتظار آن ضربه نهایی دوباره هستند که با فرشاد خان و شاگردانش فریاد پیروزی سر دهند و ماجراجویی های تازه را در لیگ های بالاتر با هم ادامه دهند.
به همین سبب است دوباره اینجا در شهرباران های نخ بار نقره ای همه امیدوار شده اند و یقین پیدا کرده اند که قرار است شادی به شهر بازگردد و تریدد نکیند که فوتبال ایران از همین حالا، روز بازگشت دوباره سپیدرود را به انتظار نشسته است.
به حرمت این عشق بی پایان بازهم پر آب می شویم و سیلاب سپیدرود بزرگ می شورد و با خود می برد تمام غصه ها و تلخی ها را و این رودخروشان خان نعمتش را دوباره برای فوتبال ایران می گستراند.
زمان پر آب شدن ما فرا رسیده و ما باز خواهیم گشت؛ که اگر سپیدرود بخشکد ماهی ها می میرند!
