(پژمان راهبر / سردبیر ورزش سه)
وب سایت رسمی باشگاه فرهنگی ورزشی سپیدرود – همه قهرمانی ها یک ور تلخ هم دارند . یک چیزی که قلب هواداران تیم رقیب را خراش بدهد تا هفته بعد از ناکامی به شمارش اشتباهات احمقانه و بچه گانه ای که قهرمان را تغییر داد بگذرد.
درام امسال فوتبال ایران را پرسپولیس شکل داد. تیمی که دوست داشته شدن اش در دو قطبی ظالم – مظلوم اول لیگ کلید خورد تا آنها از پس اتفاقات داوری ، میلیون ها هواخواه تازه بیابند که حالا به تیم حساس شده بودند . بعد از این نوبت بازی های رو به جلو ، فرصت های از دست رفته و بدشانسی ها رسید و از همه مهم تر، مرگ یک کاپیتان جوان که آنها را دوست داشتنی تر کرد.
شاید هم سبب اش تعدد آدم های طلبکار و تهاجمی در این فوتبال بود؛ تضادی که در قیاس با شرایط کلی این پرسپولیس، مردم را به میدان علاقه عمومی کشاند. آنها تا روز آخر به امید قهرمانی پای برانکو و شاگردان اش ایستادند اما امروز همان روزی است که باید اشتباهات را شمرد؛ چیزهایی از جمله دو گل خورده در بازی های آخر که آن روزها خیلی هم مهم به نظر نمی آمدند اما در ثانیه های آخر لیگ ارزش جزییات را به رخ کشیدند تا پرسپولیس قافیه را به یک تیم شایسته ببازد.
فوتبال توی تاریخ شکل گرفتن اش هزاران هزار اتفاق مشابه داشته است . از دست رفتن قهرمانی ها و سقوط های بزرگ . تلخ کامی هایی با شمه های آخر زمانی ؛ اما امید خیلی زود بر می گردد کما اینکه این نهمین سال دوری پرسپولیس از قهرمانی بود ، تیمی که امید های ذره به ذره هرساله و دلخوشی های ریزریزحیاتش را شکل داده است.
امروز، سپیدرود رشت با ۲۰ هزار هوادارش را در عضدی فصل دیگری از این داستان بود.
آنهایی که بین فنس زنگ زده و فشار طرفداران پشت سری فشرده می شدند، همان چیزی هستند که فوتبال را شکل داده اند.
حساب کنید بعد از دو دهه غیبت در فوتبال ایران چگونه همه چیز از یاد رفته تا تاریخ جدیدی شکل بگیرد.
یک چیزی که سال ها بعد بشود تعریفش کرد. البته اگر استقلال خوزستانی مانده باشد؛ قهرمان امسال که کاش همیشه این همه هواخواه و علاقه مند داشته باشد نه فقط این هایی که شب قهرمانی ورزشگاه را پرمی کنند و می روند پی کارشان.
اگرچه ممکن است با این قهرمانی آنها حالا رسما جای استقلال اهواز را در دل مردم جنوب گرفته باشند اما اگر غیر از این باشد، به قهرمانی تیمی که میانگین هوادارش زیر ۱۰۰۰ نفر بوده نباید زیاد دل بست که ما در فوتبال به پیوستگی نیاز داریم وهویت و سبک و مکتب؛ چیزهایی که هنوز در فوتبال ایران عمومی نیستند.
