وب سایت رسمی باشگاه فرهنگی ورزشی سپیدرود – و چنین خطاب آسمانی بر منی طنین افکند: ای ابراهیم! رها ساز اسماعیلت را تا صلهی عطا در دامن وفای تو نهم …
منی» مسلخ عشق است؛ سرزمین طاعت و بندگی و «قربان»، تجسم سر تسلیم به فرمان دوست نهادن؛ بیهیچ چون و چرا.
مگر نه اینکه هر که گفت عاشق است و معشوق ، جان شیرین از او طلب کند، بیدرنگ دریغ نخواهد کرد؟ خلیل هم سر به فرمان حبیب، از جان شیرین ترش را، همهی تعلقات و دلخوشیهایش به این پهنهی خاکی را در طبق اخلاص، قربانی پیشگاه محبوب یکتایش می کند.
هنوز هم شنیده میشود صدای ملایک، که مبهوت، چشم به زمین دوختهاند. یا رب! چه میشود ابراهیم را؟ این خنجر تیز، حنجرهی اسماعیل، نور دیدگانش را خواهد درید! اسماعیل، یگانه فرزند دلبندش!
و این بار ابراهیم عاشقی است که زنجیرهای تعلق را از پای روح بلندش، باز کرد و بذر تردید را از خاک دل برچید. صبورانه، از دل، رشتهی مهر پدری را گسست و دشنهای تیز در دست، مهیای قربانی شد؛ بازگرداندن امانتی که روزگاری نه چندان دور، به وی عطا گردیده بود.
«قربان» عید ابراهیم است و ابراهیمی شدن، دل از بند تعلقات بریدن و به دوست ملحق شدن. «قربان»، عید عاشقان است و عید قلبهایی که خلوتگه محبوب یکتاست…
از آن روز بزرگ و باشکوه تاکنون، جشن میعاد اسماعیل و ابراهیم با فرمان پروردگار، هر سال و هر قربان، تکرار میشود که جشن دلدادگی و شیدایی است و در دل ایمان مومنان دوست، آذین پرنشاط قرب و دیدار، بسته میشود.
عیدقربان، جشن رهیدگی از اسارت نفس و شکوفایی ایمان و یقین بر همه ابراهیمیان مبارک باد.
